პომიდორი დღეს ჩვენი სამზარეულოს სუპერვარსკვლავია, მაგრამ თავისი მოგზაურობა სამხრეთ ამერიკაში დაიწყო. მექსიკაში მას „ტომატი“ უწოდეს, იტალიაში კი პატარა, მზეზე ბრწყინვალე ყვითელი ნაყოფის გამო „ოქროს ვაშლი“ – პომიდორი შეარქვეს. დღეს პომიდორი მსოფლიოში ყველაზე ფართოდ გავრცელებული ბოსტნეული კულტურაა. მისი ნაყოფი 85–96%-ით წყალია, დანარჩენი კი – ძალზე ღირებული მშრალი ნივთიერებებია: ცილები, შაქრები, ორგანული მჟავები, კალიუმი და C ვიტამინი. სწორედ ამიტომ პომიდორი ამაგრებს გულსისხლძარღვ სისტემას, ეხმარება სისხლის წარმოქმნას და აუმჯობესებს მონელებას. პომიდვრისგან მზადდება სოუსები, პიურე, პასტა, წვენები, კონსერვები და ათობით ტრადიციული ან თანამედროვე კერძი. სწორად მოვლილი ნარგაობა სეზონზე literally ოქროს მოსავალს იძლევა. პომიდორი სითბოს მოყვარულია და თავს ყველაზე კარგილად გრძნობს 20–25°C ტემპერატურაზე, მზიან, ქाऱისგან დაცულ ადგილზე. კარგად მოდის მსუბუქ თიხნარ და ქვიშიან ნიადაგზე, განსაკუთრებით მაშინ, თუ შემოდგომაზე ნეშდომპალას ან კომპოსტს დავუმატებთ. არ უყვარს ჭარბი ტენი – უმჯობესია იშვიათი, მაგრამ ღრმა მორწყვა, რომ ნაყოფი არ დასკდეს და ფესვთა სისტემა გაძლიერდეს. ვეგეტაციის პერიოდში 3–4-ჯერ გამოკვება შამბისა და ხის ნაცრის ნაზავით საგრძნობლად ზრდის მოსავალს და ნაყოფის ხარისხს.
საქართველოში რეალურად უნიკალური ადგილობრივი ჯიშებიც გვაქვს – მაგალითად „ჭოპორტულა“, „საადრეო“, „კოლხიდელი“, „არაგვი“ და „ვარდისფერი ჭოპორტულა“. ისინი ერთდროულად გამოირჩევიან მაღალი მოსავლიანობით, არომატითა და გემოთი. მათი თესლის დაცვა და გადარგვა ნიშნავს ქართული გემოს და აგრობიომრავალფეროვნების შენარჩუნებას მომავალ თაობებისთვის
