ქართული მთის ძროხა და მეგრული წითელი — ქართული მეცხოველეობის ცოცხალი მემკვიდრეობა
ქართული მთის ძროხა კავკასიის უნიკალური ენდემური ჯიშია, რომლის ფესვები ანტიკურ ეპოქამდე მიდის. ჯერ კიდევ არისტოტელე აღწერდა მცირე ტანის, მაგრამ მაღალმერძეულ ძროხას, რომლის უშუალო შთამომავლად სწორედ ეს ჯიში ითვლება. მასში გამოიყოფა რამდენიმე ადგილობრივი ჯილაგი — ფშავ-ხევსურული, რაჭული, სვანური, აჭარული და სხვები, რომელთაგან განსაკუთრებით მერძეულია ფშავ-ხევსურული.
მცირე ზომის მიუხედავად, ქართული მთის ძროხა გამოირჩევა საოცარი ამტანობით, შეუძლია ციცაბო მთის საძოვრებზე გადაადგილება და მწირი საკვების პირობებშიც სტაბილური პროდუქტიულობის შენარჩუნება. გაუმჯობესებული მოვლა-კვებისას მისი მონაწველი 4000 კგ-საც აღემატება, მაღალი ცხიმიანობით. ხორციც გამორჩეული ხარისხისაა, რაც ჯიშს მაღალმთიანი რეგიონებისთვის სტრატეგიულ მნიშვნელობას ანიჭებს.
მეგრული წითელი ჯიში კი XIX–XX საუკუნეებში მეგრელი მეჯოგეების შრომით ჩამოყალიბდა. ეს გამძლე, ადაპტირებადი ძროხა ერთნაირად კარგად ეგუება როგორც კოლხეთის დაჭაობებულ, ისე მთის ალპურ საძოვრებს. გამოირჩევა კარგ მერძეულობით, სამუშაო უნარითა და მაღალი საკლავი გამოსავლით. მისი რეკორდული მონაწველები ნათლად აჩვენებს, რომ ადგილობრივი ჯიშები თანამედროვე პირობებშიც კონკურენტუნარიანია.
ეს ორი ჯიში დღესაც რჩება ეკოლოგიურად სუფთა რძისა და ხორცის სანდო წყაროდ და ქართული სოფლის მდგრადი მომავლის საფუძვლად.
ხბოს რქების მოწვა აუცილებელია. რატომ, როგორ და რა ასაკში უნდა მოიწვას მსხვილფეხა რქოსნების რქები?👇
ჩლიქების ჯანმრთელობა პირუტყვის კეთილდღეობის საფუძველია. პირუტყვის ჩლიქების მოვლის აუცილებელი წესები👇
ხბოს ჯანმრთელობა უნდა შეფასდეს მისი ასაკის გათვალისწინებით დაბადებიდან მოზარდობამდე.როგორ შევაფასოთ ხბოს ჯანმრთელობა სხვადასხვა ასაკში?👇
